uykucu

25.11.2011 istanbul, türkiye

… sonra kapattı gözlerini gerçekliğe. sanıyordu ki uyuduğunda hiç kimse onu göremeyecekti; kimse onun varlığından haberdar olamayacaktı. kendi var oluşunu reddetmekti bu. insan benliğini reddedince herkes onu unuttu sanır. sanılarına güvenmekle hata etmez kişi çoğu zaman zira bu, hayatta kalabilmek için kaçılacak son mağaradır.

sen kendini kendinden silince, başkalarının hafızalarından da mı siliniyorsun sandın, ha? uyuduğunda ya da dersini verir gibi sahtekarlığın, sadece gözlerini kapatıp uyuyormuş gibi yaptığında, aklına gelivermez bir türlü devekuşu hikayesi, ah! ünlemlerini saklamadın sen hiç kimseden, neden? soru işaretlerinle mi anlattın rüyalarını, sahte rüyalarını, inanmadığımız rüyalarını, aslında görmediğin rüyalarını, gözlerini kapatıp hayal ettiklerini? senin rüyaların hayallerinle karışmış olmasın kız?

seninle konuşmak işlevsiz, uyuyorsun sen. ben biliyorum senin ne olduğunu. ben mi? senin rüyamda gördüm diye anlattığın hayallerinim.

ışığını, karanlığını, kapattığı gözlerini, kanatlarını, şarkısını, gölgelerini, böceğini aldı ve saklandı işte. inanmak üzereyim uyuduğuna kız! ikna oldum aslı olmayan rüyalarına. beni sorma sen artık, yaşa işte, inandım ben sana.